دختری که 453 آرزو را برآورده نموده است! - وبلاگ لین هوان

به گزارش وبلاگ لین هوان، خبرگزاری ایسنا: ما می توانیم هر طور که دلمان می خواهد، زندگی کنیم. می توانیم مثل همه آدم ها هر روز در راه محل کار و زندگی مان تردد کنیم و فقط به فکر اجاره خانه و ماشین بهتر باشیم. می توانیم هر روز از افزایش قیمت ها شاکی باشیم و وقتی در تاکسی می نشینیم به زمین و زمان فحش بدهیم و البته که می توانیم یک روز تصمیم بگیریم برای بهتر شدن حال این دنیا کاری کنیم.

مثلا می توانیم تصمیم بگیریم مثل هدی رشیدی باشیم. مثل دختر اهوازی 37 ساله ای که یک روز تصمیم گرفت وجودش را وقف برآورده کردن بزرگ ترین آرزوی آدم ها بکند تا رنگ دنیاشان را تغییر دهد؛ بدون اینکه از خودش بپرسد، پس تکلیف آرزو های خودم چه می گردد؟

چند سالی می گردد که هدی رشیدی بخش عمده زندگی اش را وقف برآورده کردن آرزوی بچه ها سرطانی نموده است و حالا پیروز شده آرزوی بزرگ 453 کودک را برآورده کند؛ آرزو هایی که برآوردن بعضی هایشان سنگین و بزرگ است و بعضی هایشان به ظاهر غیرممکن.

این تبادل نظر چند روز پس از برآورده شدن آرزوی چهارصد و پنجاه و سوم با خانم رشیدی ترتیب داده شده است تا او از حال و هوای این روزهایش بگوید؛ از طعم شیرین به حقیقت پیوستن یک رویا تا تلخی رویا هایی که نتوانست به ثمر بنشاند.

رشیدی فعالیت های خیرخواهانه اش را از سال 1380 آغاز نموده است؛ یعنی وقتی 19 سال سن داشته: من در خانواده ای زندگی می کنم که همه آن ها به اصطلاح فیلم باز اند. ما همواره فیلم های خوب می دیدیم. مخصوصا مستندپرتره هایی از آدم های معروف که در زندگی شان کار های بزرگ انجام می دادند. من هم همواره دوست داشتم یک روز بتوانم کار های بزرگ انجام دهم. از نوجوانی کوشش کردم در کار های جمعی شرکت کنم. در سن 19 سالگی فعالیتم را در یک موسسه خیریه که از بچه ها بی سرپرست و بدسرپرست نگهداری می کرد، آغاز کردم. در آن موسسه مربی نقاشی بچه ها شدم و دریچه جدیدی به رویم باز شد.

حضور او به عنوان مربی نقاشی در یک موسسه خیریه چالش هایی را هم برایش به همراه داشته است: همواره سعی می کردم وارد هر مجموعه ای که می شوم به قوانین آنجا تمام و کمال احترام بگذارم. آن روز ها که کار را تازه آغاز نموده بودم، برایم سخت بود. ارتباط دریافت با بچه ها برایم سخت بود. این بچه ها از اینکه مورد ترحم قرار بگیرند، بیزارند. باید سعی می کردم فقط یک معلم نقاشی باشم، نه یک مادر و نه یک معلمی که دلسوزی های تصنعی دارد. باید معلمی می شدم که بچه ها را صرفا برای اینکه هنرجویانش هستند، دوست داشته باشد.

یادم می آید تنها 7 جلسه از کار کردنم در آن موسسه خیریه گذشته بود که یک پسربچه را از آبادان به آنجا آوردند؛ پدر و مادرش در تصادف کشته شده بودند و کسی نبود که او را بزرگ کند. آن پسربچه خیلی گریه می کرد و وقتی وارد کلاس شد، باقی بچه ها قلم هایشان را روی زمین گذاشتند و غمی در وجودشان نشست؛ انگار که در خودشان مچاله شده باشند. آن پسربچه در حالی که گریه می کرد، سرش را روی پایم گذاشت و خوابش برد.

یک دفعه حسن و عباس دو تا از بچه های کلاس که اتفاقا رابطه خوبی هم با همدیگر داشتیم به سمتم آمدند و به من مشت زدند و با وحشت گفتند که تو مادر ما نیستی؛ برای ما نقش بازی نکن! هرچه به آن دو نفر شرح دادم که منظوری نداشتم، قبول نکردند و آن روز یکی از سخت ترین روز های زندگی ام بود. با ناراحتی به خانه آمدم و با صدای بلند گریه کردم؛ مادرم آمد پیشم و گفت که اگر این شغل را انتخاب کردی قرار نیست هر روز با ناراحتی به خانه بیایی و اگر یک بار دیگر با این حال به خانه بیایی دیگر اجازه نمی دهم به موسسه بروی.

این اتفاق بظاهر تلخ تبدیل به نقطه عطفی در زندگی هدی می گردد: از آن روز تصمیم گرفتم خوددار باشم و شیوه تعاملم با بچه ها را عوض کنم. از فردای آن روز وقتی سر کلاس می رفتم با قدرت بیشتری با بچه ها صحبت می کردم و قوی بودن را همزمان به آن ها هم یاد می دادم. به بچه ها می گفتم شما هیچ فرقی با بچه های دیگر ندارید. فقط در یک موسسه به صورت چند نفری زندگی می کنید و این اصلا معنی اش این نیست که شما چیزی کمتر از بچه های بیرون از این موسسه دارید.

روز های تدریس در موسسه ادامه پیدا می نماید و حالا هدی رشیدی تجربه های بیشتری در مواجهه با آدم ها پیدا می نماید؛ تجربیاتی که اتفاقاتی نو را رقم می زند: سال 90 یک دوره کلاس نقاشی برای سالمندان یک موسسه خیریه برگزار نموده بودم و پس از چند جلسه متوجه شدم که این افراد در نقاشی هایشان فقط از رنگ های مشکی و قهوه ای استفاده می نمایند. وقتی درباره این موضوع با مدیر مرکز صحبت کردم، متوجه شدم آن ها مدت طولانی از محیطی که در آن نگهداری می شوند، بیرون نرفته اند.

تصمیم گرفتم برای این سالمندان کاری انجام دهم و در واقع به صورت غیر رسمی رهبری یک کار گروهی را بر عهده گرفتم. با گروهی که در هیچ جایی ثبت رسمی نشده بود، دو جشنواره پیاده روی سالمندان بالای 50 سال و مامان بزرگ ها و بابابزرگ های اهوازی را برگزار کردیم. البته این کار برایمان سخت بود، چون سنگ اندازی هایی وجود داشت و کسی هم از ما حرف شنوی نداشت.

بعد از برگزاری آن جشنواره که خیلی هم خوب برپا شده بود، فکر کردم دیگر بدون مجوز کار کردن درست نیست. اداره ارشاد آن موقع به گروه های هنری کوچک مجوز می داد و من وقتی برای دریافت مجوز مراجعه کردم، گفتند که اگر مجوز یک کانون تبلیغاتی بگیری با توجه به رشته تحصیلی ات برایت پولسازتر است. به آن ها گفتم دنبال پول نیستم و می خواهم کار خیر کنم و در نهایت توانستم مجوز یک موسسه خیریه (فرهنگی و هنری) را داشته باشم.

این اتفاق در واقع منجر به تولد یک موسسه در استان خوزستان شد که قرار بود اتفاقات مهمی را رقم بزند: سال 78 بود که کتاب راز را خوانده بودم. از آن کتاب یاد گرفتم که باید به آرزوهایم برسم. می خواستیم موسسه ای داشته باشم که در آن برای آدم ها امید خلق کنیم. البته که خواهرم نقش بزرگی در آغاز فعالیت های موسسه داشت. او فوق لیسانس محیط زیست را دارد و برگزاری رویداد هایی در حوزه محیط زیست را در مناسبت های دنیای پیشنهاد می داد که بسیار هم رویداد های خوبی بودند.

مثلا ما در روز دنیای باد در یکی از میدان های شهر برنامه ای فوق العاده برگزار کردیم. به پیشنهاد یکی از دوستانم می خواستیم یک پارک بادی در شهر (بیمارستان شفای اهواز) ایجاد کنیم و به 20 میلیون تومان پول احتیاج داشتیم. از افراد توانمند دعوت کردیم و جلساتی برگزار کردیم، اما متوجه شدیم که ایجاد پارک بادی ممنوع است. برای همین با آن پول یک اتاق بازی بیمارستان را تجهیز کردیم که روی درمان بچه ها مبتلا به سرطان کار می کرد.

او ادامه می دهد: روزی خودم به بیمارستان رفتم و دیدم یک درخت مقوایی روی دیوار نصب شده و کاغذ های کوچکی هم از درخت آویزان است. جلوتر که رفتم دیدم روی برگه ها چند آرزو نوشته و نقاشی شده شده است. مثلا یک نفر آرزو نموده بود برود مشهد، یک نفر آرزوی یک عالم اسباب بازی داشت و یک نفر دیگر هم آرزو نموده بود که پلیس گردد. اتاق بازی یک مسئول داشت که نام او را همان روز خاله آرزو ها گذاشتم. از او پرسیدم ماجرا چیست و او گفت که بچه ها فقط آرزویشان را نقاشی می نمایند. از این جواب ناراحت شدم و گفتم بچه ها را به هیچ امیدوار می کنید؟

برآورده شدن آرزوی کودکی که دوست داشت پلیس گردد

بشیر اولین کسی است که خانم رشیدی تصمیم می گیرد آرزویش را برآورده کند: تصمیم گرفتم خودم دست به کار شوم و سر و سامانی به آرزوی بچه ها بدهم. اولین آرزویی که سراغش رفتم آرزوی یک پسر 13 ساله به نام بشیر بود که به من گفتند فقط یک هفته فرصت زندگی کردن دارد. او آرزو داشت شهرش را تمیز و زیبا ببیند. برای برآورده شدن این آرزو ما با اعضای گروه و دو گروه دیگر محیط زیستی باید زمان می گذاشتیم و آدم ها را توجیه می کردیم که قرار است اینجا چه اتفاقی بیفتد. ما لباس های متحدالشکل پوشیدیم و خیابانی بزرگ در مرکز شهر را با یاری دستفروشان تمیز کردیم و بشیر را با ماشین آخرین مدل به شهر آوردیم و برایش فرش قرمز پهن کردیم.

وقتی بشیر از ماشین پیاده شد، شهرش را پاکیزه دید؛ در حالیکه همزمان دو هزار نفر او را تشویق می کردند و فریاد می زدند بشیر دوستت داریم! این کار سختی های زیادی برایم داشت و بعضی هم کوشش کردند این برنامه لغو گردد، اما چون مجوز کار را گرفته بودم، پایش ایستادم. در این برنامه هیچ خبرنگاری همراه ما نبود، اما مردم خودشان این خبر را در فضای مجازی و صفحات اجتماعی مربوط به اهواز منتشر نموده بودند و واکنش ها آغاز شد. حتی از سازمان محیط زیست با ما تماس دریافتد و به خاطر رقم خوردن این اتفاق تبریک گفتند. باید به شما بگویم بشیر که فقط یک هفته وقت زندگی داشت، الان 18 ساله است، سرطان را شکست داده و عاشق شده است.

از او درباره حال و هوای بچه ها در مواجهه با آرزوهایشان می پرسم: این بچه ها معمولا اعتماد به نفس خیلی بالایی ندارند و کم می آورند، چون در واقع یک جور هایی از جامعه طرد شده اند. شاید باورتان نگردد، اما مردم در مواجهه با این بچه ها فکر می نمایند که سرطان مسری است! وحشتناک نیست؟ به نظر شما وحشتناک نیست که بعضی خانواده ها فکر می نمایند حتما گناهی کبیره داشته اند که کودک معصومشان سرطان گرفته است؟ متاسفانه بچه های مبتلا به سرطان به راحتی خانه نشین می شوند و حتی قانون خاصی برای تحصیل آن ها وجود ندارد. حتی یک معلم نمی داند باید با شاگرد مبتلا به سرطانش چگونه برخورد کند.

او می گوید: بچه ها معمولا پس از رسیدن به آرزویشان متحیرند و سکوت می نمایند. بعضی وقت ها از شدت هیجان حتی نمی توانند حرف بزنند و جمله ای کوتاه بگویند؛ مگر اینکه آرزوی خاص و متفاوتی داشته باشند. مثل آرزوی عروس صورتی! پرند دختری 8 ساله و متولد اندیمشک بود که اکنون در بیمارستان شهید بقایی در اهواز بستری است. او آرزو داشت تا روزی لباس عروس صورتی به تن کند و عروس گردد. ما چند روز پیش آرزویش را برآورده کردیم. دختر بامزه ای بود و دائم به مشاور روانشناس بیمارستان پیغام می داد که مثلا چه جور لاک و یا تاجی را برای مراسمش می پسندد.

برآورده شدن آرزوی کودکی که دوست داشت لباس عروس صورتی بپوشد

از او می پرسم تا بحال آرزوی چند کودک را برآورده نموده است. کمی فکر می نماید و می گوید: با آرزوی پرند می گردد 453 آرزو. بیشترین آرزوی بچه ها آرزوی رفتن به مشهد است. چون این بچه ها خیلی ناامیدند و دوست دارند به زیارت امام مهربانی ها بفرایند که درخواست شفا نمایند.

با این حال آرزو هایی هم بوده که هدی رشیدی هیچ وقت نتوانسته آن ها را برآورده کند و از این بابت هم بسیار ناراحت است: یک بار دلم خیلی سوخت. خوب یادم است. قرار بود پوریا را به آرزویش برسانیم که بر مبنای آن توافق هایی با وزیر بهداشت وقت داشتیم. آقای وزیر می خواست که حتما خودش هم در زمان برآورده شدن آرزو حضور داشته باشد. زمان تلف شد و بچه با من تماس گرفت و گفت که خاله وزارتشان برای خودشان، من را ببر مکه. می دانم این را نمی توانی یا کربلا و اگر باز هم نشد مشهد. به او قول دادم که هر طور شده این کار را انجام می دهم.

از خانواده اش خواستم پاسپورت ها را آماده نمایند که هرچه سریع تر مقدمات سفر کربلا را فراهم کنم، اما از آنجا که خانواده نظامی بودند، فرایند دریافت پاسپورت از سازمان محل خدمت پدر کودک زمان برد و بچه از دست رفت. یک بچه دیگر هم بود به نام رضا که آرزو داشت با یکی از بازیگران آقا که سوپراستار سینماست، فیلم بازی کند. متاسفانه مدیربرنامه آقای بازیگر کاسه داغ تر از آش شد و مبلغ هنگفتی را برای این کار درخواست کرد. ترجیح دادم دیگر با آن ها مکالمه نداشته باشم و متاسفانه آن پسربچه هم فوت کرد.

فرایند برآورده شدن آرزوی بچه ها همواره روی روال نیست و گاهی سنگ اندازی هایی هم وجود دارد: این بچه ها به من اعتماد کردند، اما متاسفانه جامعه به من اعتماد نمی نماید. زیرآب زنی زیاد است. گاهی وقت ها با خودم فکر می کنم انسانیت اولویت چندم آدم هاست؟ مثلا به هنرمندی می گویم بیا و در این کار خیر مشارکت کن که در جواب به من می گوید اگر وارد این کار ها شوم گیر می افتم. جواب من این است که خب گیر کنید. چه اشکالی دارد؟

او معتقد است: سخت ترین بخش کار من توجیه آدم هاست. بعضی وقت ها حرف های غیرمنطقی می زنند یا خواسته های عجیبی دارند. توجیه کردن خیرین واقعا کار سختی است. مثلا می آیند و می گویند ما نذر کردیم حتما در فلان تاریخ این بچه را به مشهد ببریم و متوجه نمی شوند که این بچه ها شرایطشان خاص است و نمی توانند همواره به مکان های شلوغ بفرایند. یک بار خیّری آمد و اصرار داشت که باید حتما بچه ها را برای زیارت به مشهد ببرد. یکی از بچه ها بر اثر عفونت بلافاصله بعد از برگشت از مشهد، جانش را از دست داد و پزشکان بیمارستان تا یک سال همکاری شان را با من قطع کردند.

هدی رشیدی در رشته مدیریت بازرگانی تحصیل نموده و سال ها برای خودش منبع درآمد داشته است، اما از یک جایی به بعد محل کارش با او قطع همکاری می نماید: 7 سال شاغل بودم، اما یک روز از محل کارم اخراج شدم؛ در حالی که فعالیت های خیرخواهانه ام هیچ لطمه ای به کارم وارد نمی کرد. اتفاقا آن موقع فرایندی را در زندگی ام طی می کردم که احتیاج به پول داشتم و این موضوع برای آدم های محل کارم مهم نبود. پدرم همواره می گوید تو وقف شده ای! حتی برای ما هم نیستی. خیلی وقت ها آدم ها منعم می نمایند و می گویند به خودت و زندگی ات بچسب. اما با اطمینان به همه می گویم که من با وجدانی آرام می خوابم.

خواب من، بهترین و آرام ترین خواب دنیا است. خدا را شکر که خانواده خوبی دارم و من را از نظر اقتصادی حمایت می نمایند. پدرم حتی در پروژه آرزو ها هم بار ها یاری اقتصادی نموده و هر وقت ما کم آوردیم، بوده است. تنها چیزی که کم دارم، حمایت جامعه است. پدرم یک سال و نیم است که درگیر یک سرطان سخت شده و باورتان می گردد که بعضی ها به من می گویند آنقدر در زمینه سرطان فعالیت کردی که این بیماری را به سمت خانواده ات جذب کردی!

در نهایت خانم هدی رشیدی از انتخابی که تا به امروز برای زندگی اش داشته است، کمال رضایت را دارد: امروز که با شما حرف می زنم احساس خوبی دارم و از جایگاهی که دارم، بسیار احساس رضایت می کنم. فقط همواره از خداوند می خواهم که من را لایق بداند. هیچ وقت در زندگی احساس بدبختی ننموده ام و خودم را آدم خوشبختی می دانم. من خوشبخت ترین آدم روی کره زمین هستم. خوشبخت ترینم.