ایرانی ها از کی صاحب فامیلی شدند؟ - وبلاگ لین هوان

به گزارش وبلاگ لین هوان، نام خانوادگی یا نام فامیل یا فامیلی بخشی از نام یک شخص است که تعلق فرد را به یک فامیل یا خانواده بیان می نماید و یکی از موضوعاتی است که با مقوله هویت، ارتباط ناگسستنی دارد.

به گزارش وبلاگ لین هوان به نقل از خبرگزاری صداوسیما، در سال 1304 لوایحی به تصویب مجلس شورای ملی رسید که بر اساس آن القابی که تا پیش از آن برای ایرانیان انتخاب می شد منسوخ و انتخاب نام خانوادگی برای کلیه اتباع ایران اجباری شد.

براساس این قانون تازه تصویب شده پس از ابلاغ این قانون به کار بردن القاب و عناوین بجز آقا و بانو برای خطاب کردن افراد ممنوع و بنا شد تا آنان نام و معروفیت خانوادگی نیکو برای خود انتخاب نمایند.

البته تا پیش از این لایحه هم نام فامیل در ایران به اهل علم و هنر، روشنفکران و صاحب منصبان دولتی اختصاص داشت و مردم عادی با نام پدر و جد، شغل یا حرفه یا القاب شناخته می شدند.

در واقع قبل از آن هم اختصاص نام خانوادگی به اشخاص در ایران، برمی شود به سال 1297 شمسی یعنی زمان تاسیس سجل احوال ممکلتی و ماده سوم قانون مصوب آن، که مقرر شد هر رئیس خانواده برای خانواده خود نام مخصوص اختیار کند و اینکه نام خانوادگی تخصیص یافته به نام او ثبت و از آن طریق به هر یک از افراد خانواده او تعلق می گرفت و همگی به همان نام منصوب می شدند.

در نهایت با تصویب قانون مدنی کشور در سال 1313 ثبت نام خانوادگی هم، اجباری شد و بر اساس این قانون، سرپرست خانواده باید برای خانواده خود نام خانوادگی انتخاب می کرد و نام خانوادگی تخصیص یافته از سوی وی به سایر افراد خانواده اش هم اطلاق می شد؛ از آن موقع تا به امروز بیش از چهار نسل از ایرانیان به این نام های خانوادگی خوانده می شوند.

نام خانوادگی بر اساس محل اسکان قوم و نام یا معروفیت عظیم خاندان، پدر، پدرعظیم و جد، گاهی هم شغل یا حرفه یا یک ویژگی بدنی یا انتخاب می شد.

امروزه در بین اتباع ایرانی بیش از 10 هزار واژه نام خانوادگی وجود دارد که از این میان محمدی بیشترین فراوانی و پس از آن حسینی، احمدی، رضائی، مرادی، حیدری، کریمی، موسوی، جعفری، قنامی، عباسی، رحیمی، ابراهیمی، زارعی، محمودی، محمودی، غلامی، اکبری، میرزائی و قربانی به ترتیب بیشترین فراوانی را به خود اختصاص داده اند.

منبع: خبرگزاری صداوسیما